-
Tipik bir erkek üniversite öÄŸrencisinin evindeki sosyalleÅŸmeleri düÅŸünelim; ortama kız arkadaÅŸlar geldiÄŸinde atmosfer nasıl deÄŸiÅŸir...Tüm "erkek planları" altüst olur. Ve sosyalleÅŸme içine zorunlu hallerin de girdiÄŸi baÅŸka bir boyuta geçer.
-
Yeri geldiÄŸinde en büyük sosyalleÅŸme anı olarak saydığımız akraba ziyaretleri bile bu zorunluluk halini tanımlamıyor mu?
-
Bazen sırf en yakın arkadaşımız istiyor diye hiç istemediÄŸimiz bir filme gideriz...
​
Yani bir ÅŸekilde sosyal iliÅŸkilerimizde dengeyi tutturma, kolektif normlara ayak uydurma güdüsüyle birlikte sosyalleÅŸme anlarımızda kendimizden minik ödünler verebiliyoruz.
​
Denge teorisinde Heider bunu ÅŸöyle tarif eder: Bireyler, iliÅŸkilerinde uyum aradıkları zaman davranışlarında deÄŸiÅŸiklikler yaparak, dengeli iliÅŸkilere doÄŸru bir geliÅŸme gösterirler. «Biliyorum ki; arkadaşımla olduÄŸumda, arada sıkılsam da onun derdini dinleyeceÄŸim, arada sıkılsam iÅŸe yarayacağım. Sonuçta bu benim görevim.». diyen bir evhanımında olduÄŸu gibi.
Sosyallesme ihtiyacımızda ön plana çıkanlar ne?
Meselemiz sadece hayatımızda dengeyi bulmak,
sevdiklerimizle bir arada olmak mı? Yoksa farklı motivasyonlar var mı?
​
SosyalleÅŸme her zaman sadece gönlümüze göre yaptığımız ÅŸeylerle bezeli deÄŸil.
​
Bazen sosyalleÅŸme beraberinde
bazı zorunlulukları da getiriyor.
Bazen nihani bir mutluluk ve rahatlama arzusundayken davranışlarımızla tutumumuz çeliÅŸkiye girebiliyor. Bir baÅŸka deyiÅŸle, bazen sosyalleÅŸmek zorunlu hale gelebiliyor; aynı fikirde olmasak da öyleymiÅŸ gibi davranabiliyoruz, ya da içinde bulunduÄŸumuz gruptaki kiÅŸileri kırmamak için onların ‘suyuna’ gidebiliyoruz.
​
Çokça kolektivist bir toplumda yaşıyoruz, ve bu durum sosyalleÅŸme anlarımızı bir nevi "sosyal zorunluluk" haline getiriyor.
Keyif alıyoruz, ama bazı zamanlarda tam da değil sanki?